به گزارش خزرآنلاین، نامه اخیر رضا رسولی به شهردار رشت و تاکید بر وجود تخلفات و انحرافات از قوانین و ضوابط، رنگ و بوی خاصی داشت. نامه ای که اگرچه خطاب به حاج محمدی به تحریر درآمده بود اما مخاطب اصلی اش، مردم بودند و هدف از نگارش آن تاثیر بر افکار عمومی! رسولی البته […]
به گزارش خزرآنلاین، نامه اخیر رضا رسولی به شهردار رشت و تاکید بر وجود تخلفات و انحرافات از قوانین و ضوابط، رنگ و بوی خاصی داشت. نامه ای که اگرچه خطاب به حاج محمدی به تحریر درآمده بود اما مخاطب اصلی اش، مردم بودند و هدف از نگارش آن تاثیر بر افکار عمومی!
رسولی البته با اصول نامه نگاری های این چنینی بیگانه نیست. مقدمه ای طولانی سرشار از تعریف و تمجید از شهردار و اثرات مثبت حضورش در کوتاه مدت تا خواننده بپذیرد که این نامه نگاری تنها بر پایه دلسوزی بوده و اگر غرض ورزی شخصی در آن نقشی داشته پس این همه تعریف و تمجید چیست؟! در پاسخ باید گفت این تعریف و تمجیدها تنها مقدمه ای برای انتقال جان کلام است. جان کلام یعنی همان شماره های 1 تا 6 در نامه! یعنی همان هایی که رسولی می توانست در خلوت به شهردار بگوید اما ترجیح داد تا در رسانه ها منتشرشان کند! یعنی همان 6 بندی که به زعم این عضو شورای شهر رشت هر کدامشان به تنهایی افشای یک تخلف و انحراف در شهرداری است. آن هم در همین مدت کوتاه حضور حاج محمدی در راس شهرداری رشت!
فارغ از اینکه مطالب طرح گردیده در این 6 شماره تا چه اندازه منطبق بر واقعیت است، باید از رسولی پرسید این چه نامه سراسر تناقضی است که در چند خط اول آن، حاج محمدی به عنوان شهرداری متخصص، با تجربه و پرانگیزه معرفی می گردد که شهرداری را به ساحل آرامش رسانده است اما در ادامه پرده از تخلفاتی برداشته می شود که در مدت کوتاه حضور حاج محمدی در شهرداری رخ داده است. اگر این شهردار متخصص و پرانگیزه است، پس این تخلفات چیست و اگر متخلف و منحرف، پس چگونه شهرداری را به ساحل آرامش رسانده است؟!
البته هیچ انتقادی بر این افشاگری نیست و هیچکسی نمی تواند بگوید که چرا رسولی بر خلاف سبک و سیاق پیشین اعضای شورا، این بار مردم را محرم دانسته و آنان را در جریان شائبه های موجود قرار داده است. به این اقدام، نه تنها انتقادی وارد نیست بلکه حتی می بایست سایر اعضای شورا را هم تشویق به آن کرد که شهروندان را محرم خود دانسته و فراری از شفافیت نباشند. اگر هم تخلفی صورت گرفته با مسببان آن می بایست به شدیدترین شکل ممکن برخورد شود تا درس عبرتی برای سایرین شود. در این میان فقط یک سوال مطرح است که قبل از طرح آن بد نیست اشاره ای به معادلات حاکم بر شورا داشته باشیم:
این روزها رسولی همراه با چند عضو دیگر شورا در اقلیت قرار گرفته و اثرگذاری اش بر تصمیمات درون شورایی در حداقل قرار داد. این، برای رسولی که همواره در دوران شهرداران پیشین، نقشی مهم در برآیند تصمیمات شورا داشته است، قابل تحمل نیست. حالا اکثریت شش نفره، فضا را به حدی برای طیف مقابل تنگ گرده که تنها حربه برای اقلیتی که رسولی هم جزیی از آن محسوب می شود، غیبت در جلسات شورا برای از حد نصاب انداختن آن است! شاید که از این طربق مانع از اتخاذ تصمیماتی شوند که خودشان هیچ نقشی در آن ندارند.
در چنین فضایی، افشاگری رسولی از اقدامات شهرداری که طبیعتا جلب رضایت اکثریت را بر اقلیت ارجح می داند، تا چه اندازه می تواند ریشه در دلسوزی برای منافع شهر و شهروندان داشته باشد؟ اگر رسولی جایی در دسته اکثریت داشت، بار هم دست به چنین افشاگری می زد؟!
بد نیست به یاد آوریم که در دوران شهرداران پیشین به خصوص ثابت قدم که از قضا ارتباط نزدیکی با رسولی داشته و این عضو شورای شهر رشت در برهه های زمانی مختلف از حامیان همیشگی او به حساب می آمده، شائبه های فراوانی از برخی انحرافات مالی مطرح بوده است. با این حال رسولی هیچ وقت دست به قلم نشد تا از این شائبه ها با مردم سخن بگوید و مثلا به صراحت بگوید چرا پیاده راهی که قرار بود با بهترین مصالح ساخته شود، بعد از مدت کوتاهی با ترک خوردگی و شکستگی سنگ فرش هایش روبرو شد!
