به گزارش خزرآنلاین، منطقه حفاظت شده لیسار و پناهگاه های حیات وحش لوندویل و چوکام از نقاط استراتژیک زیست محیطی استان گیلان می باشد که نه تنها توسط بخش خصوصی بلکه توسط بخش دولتی نیز مورد تعرض قرار می گیرد و سازمان محیط زیست گیلان نیز در این خصوص سکوت کرده است. ویلاسازی، شهرک سازی، […]
به گزارش خزرآنلاین، منطقه حفاظت شده لیسار و پناهگاه های حیات وحش لوندویل و چوکام از نقاط استراتژیک زیست محیطی استان گیلان می باشد که نه تنها توسط بخش خصوصی بلکه توسط بخش دولتی نیز مورد تعرض قرار می گیرد و سازمان محیط زیست گیلان نیز در این خصوص سکوت کرده است.
ویلاسازی، شهرک سازی، راه سازی، و یا ساخت مجموعه های اقتصادی و تفریحی و ورزشی خوب است اما اگر بخواهد به قیمت از بین بردن محیط زیستمان باشد عایدی به همراه نخواهد داشت. از همین رو سازمانی به نام سازمان حفاظت از محیط زیست بوجود آمد تا جلوی هر پروژه اقتصادی کوچک و بزرگی که منجر به از بین رفتن زیست بوم می گردد را بگیرد. حال اگر روزی خود این سازمان مجوز تخریب محیط زیست را صادر کند، چه باید کرد؟ مگر سازمانی بالاتر از این سازمان داریم که ارزش مناطق حفاظت شده و پناهگاه های حیات وحش و پارک های ملی را بداند؟
متاسفانه در برخی مواقع، رسانه ها سازمان حفاظت از محیط زیست را به درست یا نادرست متهم به آن می کنند که ویلاسازی ها را می بیند اما چشم خود را می بندد و یا اقداماتی را در این خصوص انجام می دهند که خروجی خاصی برای محیط زیست ندارد و یا گاهی حتی مجوز تخریب بنا هم از سوی مقام قضایی صادر می شود اما به دلیل سنگ اندازی آقازاده های صاحب ویلا، اجرایی نمی شود. این بار اما در عجیب ترین اتفاق که در سکوت کامل خبری رخ داد، اواخر سال گذشته این سازمان، با کاهش 77 هزار هکتاری مناطق چهارگانه حفاظت شده زیست محیطی عملا خیال ویلاسازها را راحت کرد.
شورای عالی حفاظت محیط زیست در جلسه دوم اسفند 1396 بر اساس بند “ظ” ماده 38 قانون برنامه ششم توسعه باتوجه به تقاضای مکرر مسئولان محلی و ادارات کل تابعه از سنوات گذشته، از مجموع مناطق پیشنهادی برای بازنگری نسبت به کاهش 28 منطقه از 12 استان کشور معادل 77 هزار هکتار از مناطق چهارگانه حفاظت شده زیست محیطی اقدام نمود که متاسفانه منطقه حفاظت شده لیسار و پناهگاه های حیات وحش لوندویل و چوکام نیز در این لیست قرار دارند. مناطقی که مدام مورد تعرض ویلاسازها و شهرک سازی ها قرار می گرفت و سازمان حفاظت محیط زیست به جای مقابله به مثل، وسعت این مناطق را کاهش داد تا مبادا به روحیه لطیف این ویلاسازهای محترم خدشه ای وارد شود!
نکته جالب اشاره و اتکا شورای عالی حفاظت محیط زیست به بند “ظ” ماده 38 قانون برنامه ششم توسعه است؛ بندی که در آن آمده است: ” بازنگری در محدوده مناطق چهارگانه محیط زیست و همچنین تعریف و تقسیم بندی جدید مناطق با توجه به تقسیمات نوین اتحادیه جهانی حفاظت از طبیعت(IUCN) توسط سازمان حفاظت محیط زیست”
همانطور که می بینید در این بند از واژه “بازنگری” استفاده شده و باتوجه به شرایط زیست محیطی حاکم و همچنین پیوستن ایران به کنوانسیونهای بین المللی محیط زیستی، جهت حفظ و حراست از آن، قاعدتا مفهوم بازنگری نمی تواند به معنای کاهش باشد. اما شورای عالی حفاظت محیط زیست با زیرکی خاصیدبازنگری را کاهش معنا کرده تا پیوستی قانونی نیز به عمل ناشایست خود بدهد.
غافل از اینکه اصل پنجاهم قانون اساسی صراحتا می گوید: حفاظت محیط زیست که نسل امروز و نسلهای بعد باید در آن حیات اجتماعی رو به رشدی داشته باشند، وظیفه عمومی تلقی گردیده و فعالیت های اقتصادی و غیر آن که با آلودگی محیط زیست یا تخریب غیر قابل جبران آن ملازمه پیدا می کند را ممنوع دانسته است.
ای کاش حالا که شورای عالی حفاظت محیط زیست کشور گفته است که باتوجه به ” تقاضای مکرر مسئولان محلی و ادارات کل تابعه” اینکار را انجام داده است، اکنون بفرماید کدام مسئول محلی و کدام مدیرکل در گیلان تاکید داشته که منطقه حفاظت شده لیسار و پناهگاه های حیات وحش لوندویل و چوکام دیگر ارزش زیستگاهی نداشته و باید چون گوشت قربانی به چنگ ویلاسازان بیفتد؟! آیا فرماندار شهرستانهای تالش و آستارا چنین تقاضای کرده اند؟ آیا مدیرکل محیط زیست استان گیلان چنین تقاضای داشته است؟ آیا استاندار وقت گیلان چنین حرفی زده است؟
منتظر شفاف سازی سازمان حفاظت از محیط زیست در این خصوص هستیم.
